Even terug naar de jaarwisseling, ruim een maand geleden. Je bent op een feestje waar afgeteld wordt naar het nieuwe jaar. Om twaalf uur gaat de champagnefles open. Je begint je rondje onder de andere feestgangers; je kijkt ze aan, geeft ze de Hollandse drie zoenen en wenst ze het beste voor 2020. Je loopt naar buiten, bekijkt het vuurwerk, en deelt hier dezelfde wens uit.
We wensen elkaar het beste.
Een nieuw jaar is een nieuw begin. De wereld aan je voeten. Alles is mogelijk. Het voelt als de eerste bladzijde van je nieuwe notitieboek. Je wenst je medemens het beste.
Wanneer je iemand het beste wenst, dan impliceert dat dat je iemand de ruimte wenst om zichzelf te kunnen zijn. Om zich te ontplooien op een manier die bij diegene past. Dit is wat een inclusieve samenleving voor mij is. Een samenleving waarin ruimte is voor iedereen om diens beste zelf te zijn. Een samenleving waarin ruimte is voor mij, maar ook voor jou, ook al ben jij anders dan ik. Juist als jij anders bent dan ik. Want dat verschil tussen ons, dat maakt het juist leuk.
Iedereen het beste wensen, dat gaat samen met een bepaald gevoel. Het nieuwjaarsgevoel. Ik wil dat gevoel graag vasthouden, en ik daag jou uit het ook vast te houden. Zodat we samen kunnen werken aan een inclusieve wereld.