Ik ben zo iemand die er emotioneel van wordt als mensen iets uitzonderlijks bereiken, als er ergens op een bijzondere manier verbinding ontstaat, of als mensen écht hun hand naar elkaar uitsteken. Mijn keel wordt droog en ik probeer tevergeefs mijn tranen weg te slikken.

Emotioneel
Muziek, films en boeken hebben dat effect, maar momenten uit het echte leven doen het nog veel beter. Heel Hunger Games zat ik met opgetrokken benen op het puntje van mijn stoel te huilen. Ik zou in een splitseconde dezelfde beslissing nemen als Katniss, om mijn eigen kleine zusje te beschermen. Op dezelfde manier zat ik trouwens ooit de film van de Smurfen te kijken, waarin ze samen zo hard strijden om Gargamel te verslaan. Tranen prikken als ik een sporter de winst zie pakken, of als ik mensen tijdens mijn training écht stappen zie zetten. Fantastisch als mensen hun beste zelf kunnen zijn en voor elkaar door het vuur gaan.

In de afgelopen weken is onze werkelijkheid compleet veranderd. Die

tranen, die voel ik veel vaker prikken dan gewoonlijk. 

Nieuwe werkelijkheid 
In de afgelopen weken is onze werkelijkheid compleet veranderd. Die tranen, die voel ik veel vaker prikken dan gewoonlijk. Iedere persconferentie, iedere oproep om de mensen te eren die nu keihard doorwerken, ieder initiatief dat verbinding op afstand creëert, iedere schaterlach van mijn dochters die ik nu ineens continu bij me heb. Ik word er emotioneel van.

Het lukt me niet om het gevoel te duiden. Ik voel zoveel verschillende dingen, precies op hetzelfde moment. Angst en bezorgdheid voor wat er gaat komen, zowel qua gezondheid als financieel. Liefde voor de saamhorigheid die ik zie. Liefde voor de hulp die mensen elkaar bieden, voor de bloemen die aan zorgpersoneel worden uitgedeeld, voor de manier waarop we denkbeeldig onze handen ineen slaan om het virus aan te pakken. Liefde voor de manier waarop we er samen voor zorgen dat we állemaal veilig zijn. Is dit wat inclusie is? Samen strijden om te overleven? Niet naar het front zoals onze opa´s deden, maar door thuis te blijven?

Is dit wat inclusie is? Samen strijden om te overleven? Niet naar het front zoals onze opa´s deden, maar door thuis te blijven?

Hoge prijs 
Ik realiseer me de hoge prijs die sommigen daarvoor betalen. Met pijn in mijn hart denk ik aan alle mensen die nu alleen thuis zitten, zonder een arm om hen heen die ze gerust kan stellen. Aan alle kinderen met een moeilijke thuissituatie die zich alleen op school veilig voelden. Aan alle mensen die thuis niet veilig zijn, maar nergens anders naartoe kunnen. Aan de vluchtelingen die na die moeilijke reis op gesloten grenzen stuiten. Ook dat zit in mijn tranen.

Terug naar de basis 
Met z’n allen zijn we terug naar de basis. Er zijn nog maar weinig dingen écht belangrijk. Praten over inclusie is zeker bijzaak. Toch zie ik juist nu tekenen van een inclusieve samenleving met meer ruimte voor iedereen. Een samenleving waarin we elkaar kansen en mogelijkheden durven te bieden, en waar we samen sterk staan. Een samenleving vol verbinding en hoop. Ik hoop vanuit het diepst van mijn hart dat we dit volhouden, ook als we wat verder in deze crisis zijn of als die achter ons ligt. Ik zal daar altijd aan blijven werken, maar ik kan het niet alleen. Kan jij me helpen?

 

Dit artikel is op 28 maart 2020 geplaatst in Vrij, weekendbijlage bij Noordhollands Dagblad, Haarlems Dagblad, Gooi & Eemlander en Leidsch Dagblad.