Het voelt alsof je het moet bewijzen. Niet alleen aan je omgeving maar ook aan jezelf. Want hoe weet je nou zeker of je bi+ bent, als je nog nooit met een meisje hebt gezoend? Die vraag stelde ik mezelf keer op keer.
We gaan tien jaar terug in de tijd. Ik ben bij mijn toenmalige vriendje thuis. Ik sta in de badkamer, hij is in een andere kamer. Terwijl ik mascara op doe vertel ik hem een levendig verhaal over een medestudent. Van achter zijn computer vraagt hij heel oprecht en zonder oordeel: Barbara, weet je eigenlijk wel zeker dat je niet lesbisch bent? Spijker op de kop. Want hoe zit dat eigenlijk? Ik vind meisjes aantrekkelijk, maar ik vind mijn vriendje ook leuk. Gaat dat wel samen?
Barbara, weet je eigenlijk wel zeker dat je niet lesbisch bent? Spijker op de kop.
Ik hoef niet te kiezen
Het duurt best een tijd voordat ik me realiseer dat ik niet hetero óf lesbisch hoef te zijn, maar dat ik ook op mensen van meer dan één gender kan vallen. Ik voel me opgelucht en tegelijkertijd blijft er iets knagen. Hoe weet ik zeker dat ik bi+ ben als ik nog nooit met een meisje gezoend heb? Ik durf niet aan veel mensen te vertellen over mijn bi+ zijn, omdat ik zowel voor mezelf als voor de ander behoefte heb aan bewijs. De nieuwe fase van onzekerheid breekt aan.
Genoeg bewijs?
De twijfel blijft, want ook na die eerste zoen ben ik niet overtuigd. Ik heb immers nog steeds geen relatie gehad met een vrouw. Wanneer is bewijs eigenlijk voldoende? Is het ooit voldoende? Langzaam maar zeker realiseer ik me dat je je seksuele oriëntatie nooit hoeft te bewijzen. Dat je seksuele ervaringen niet altijd overlappen met de aantrekking die je voelt, en dat dat oké is. Dat er geen checklist is met punten die je af moet vinken, voordat je jezelf bi+ mag noemen. Want alleen ik kan bepalen op wie ik val, en dat heeft niets te maken met welke ervaring ik wel of niet heb. En hoe ik mezelf vervolgens wil noemen, is ook helemaal aan mij.
Je mag gewoon bi+ zijn, ook al heb je nog nooit met een meisje gezoend. Ook al heb je alleen relaties met mannen gehad.
Recht van spreken
Ik bedenk me wat ik graag aan mijn jongere ik zou willen vertellen en besef me dat die boodschap geldt voor heel veel mensen, van heel verschillende leeftijden. Ik hoor mensen praten over de twijfels, die vooral voortkomen uit de verwachtingen die de samenleving over seksuele oriëntatie schept. Ik zie mensen op latere leeftijd hun bi+ gevoelens ontdekken. Je mag gewoon bi+ zijn, ook al heb je nog nooit met een meisje gezoend. Ook al heb je alleen relaties met mannen gehad. Ook al ervaar je die aantrekking pas voor het eerst als je 50 bent. Ook al heb je al jaren een monogame relatie met dezelfde persoon. Weet dat je recht van spreken hebt. Er is geen bi-politie die zegt wie wel en niet bi+ mag zijn. Jij bent de enige die weet wat jouw seksuele oriëntatie is. En je bent niet alleen. Er zijn anderen zoals jij. Je mag zijn wie je bent!
Dit artikel is op 23 mei 2020 geplaatst in Vrij, weekendbijlage bij Noordhollands Dagblad, Haarlems Dagblad, Gooi & Eemlander en Leidsch Dagblad.