Als 15-jarig meisje ging ik op zaterdag bij de bakker werken. Later ging ik studeren, maar bleef ik werken in diezelfde bakkerij. Na jaren werd ik verliefd op de banketbakker. Je weet wel, de man die nu mijn verloofde is.

Ik ging na mijn studie verder en vertrok uit de bakkerij. Ik werkte voor verschillende organisaties, en koos er vorig jaar voor om verder te gaan als ZZP’er. De afgelopen weken kan ik niet anders dan twijfelen aan die beslissing. Heb ik een grote fout gemaakt?

Maar dat was nog niet de grootste twijfel. Ik werk met veel passie aan een samenleving waarin er ruimte is voor iedereen. Wat blijkt, in tijden van crisis ligt daar niet onze directe prioriteit. Op dit moment zijn er maar een paar dingen die écht cruciaal zijn. Zorg, schoonmaak en voeding zijn daar onderdeel van. We gaan terug naar de basis.

Ik schrok van hoe snel al mijn afspraken waren afgezegd. Evenementen, workshops, trainingen, allemaal niet van belang op dit moment.

Maar hoe lever ik dan wél een bijdrage tijdens deze crisis? Het antwoord kwam vrij snel, toen mijn vriend vroeg om te komen helpen in de bakkerij, waar het uitzonderlijk druk is.

Ik blijk vijf jaar later nog prima brood te kunnen verkopen, en zo vond ik een manier om toch een klein steentje bij te dragen!